سازندگان فرودگر قمری «پرگرین» پس از مدت‌ها بررسی، دلایل شکست آن را متوجه شدند.
به گزارش ایسنا، حدود هفت ماه از زمانی که فرودگر قمری «پرگرین»(Peregrine) بر فراز اقیانوس آرام سوخت می‌گذرد.
به نقل از اسپیس، این ماموریت یک شکست ناگوار بود. پس از پرتاب پرگرین در روز هشتم ژانویه به نظر می‌رسید این فرودگر بدون اینکه خیلی دور شود، بیش از یک هفته در فضا پرسه زده است. پرگرین در نهایت طی بازگشت به سمت زمین، در جو آن سوخت و تکه‌تکه به سیاره ما رسید.
بیشتر بخوانید:
فرودگر قمری «پرگرین» در جو زمین سوخت
این یک ماموریت بسیار مهم بود زیرا اولین ماموریت قراردادی «خدمات تجاری باربری به ماه»(CLPS) ناسا به شمار می‌رفت. این فضاپیمای منتخب برای پرواز در اولین سفر موشک «ولکان قنطورس»(Vulcan Centaur) انتخاب شد و آزمایش‌ها را با وظیفه‌شناسی انجام داد تا مکان‌های نهایی را روی ماه پیدا کند.
از زمان مرگ پرگرین در ۱۸ ژانویه، سازندگان آن در شرکت «استروبیوتیک تکنولوژی»(Astrobotic Technology) روی دلیل شکست ماموریت کار می‌کنند و ۳۴ متخصص دولتی، صنعتی و داخلی را برای این کار مأمور کرده‌اند. آنها نهایتا در روز سه‌شنبه ۲۷ اوت نتایج را فاش کردند. به طور خلاصه، به نظر می‌رسد که پرگرین یک شیر معیوب کنترل فشار هلیوم داشته است. این شیر کنترل فشار «PCV2» نام دارد.
براساس گزارش شرکت استروبیوتیک تکنولوژی، PCV2 به دلیل از دست دادن قابلیت آب‌بندی و به احتمال زیاد به دلیل یک شکست مکانیکی ناشی از شل شدن اجزای داخلی دریچه در این ماموریت شکست خورده است. «جان هوراک»(John Horack) رئیس گروه پژوهش و هیئت بازبینی مأموریت روز سه‌شنبه در مصاحبه با خبرنگاران گفت: به یک پیچ و یک واشر و یک بخش رزوه‌دار فکر کنید. اگر آن را به اندازه کافی تکان دهید، می‌توانید یک پیکربندی مکانیکی داشته باشید که از نشت شیر جلوگیری می‌کند.
عواقب مشکل این بود که PCV2 قابلیت آب‌بندی خود را از دست داد و چیزی را که قرار بود آب‌بندی کند، به درستی آب‌بندی نکرد. در اصل، PCV2 و همتای آن PCV1 جریان گاز هلیوم را بین مخازن گوناگون کنترل می‌کردند. PCV1 از جریان بین مخزن فشار و مخازن سوخت مراقبت می‌کرد؛ در حالی که PCV2 وظیفه پشتیبانی را از جریان بین مخزن فشار و مخازن اکسیدکننده بر عهده داشت. بنابراین، با عدم کارکرد PCV2 جریان هلیوم به درستی تنظیم نشد.
هوراک گفت: این تقریبا با زمانی که سینک آشپزخانه چکه می‌کند، فرقی ندارد. آب از درزگیر سینک عبور می‌کند و از طرف دیگر خارج می‌شود اما در این مورد با هلیوم سروکار داریم که فشار بالایی دارد. بنابراین محدود کردن آن بسیار سخت‌تر است.
نکته قابل توجه در گزارش استروبیوتیک این است که PCV2 یک خطر شناخته‌شده برای پرگرین بود. نخست اینکه شرکت در اوت ۲۰۲۲ طی ساخت فرودگر، تامین‌کنندگان PCV را تغییر داد زیرا اجزای اصلی PCV که برای کنترل فشار هلیوم در مخازن سوخت و اکسیدکننده استفاده می‌شدند، به صورت مکرر از کار می‌افتادند اما حتی پس از آن تغییر و پس از نصب PCV تامین‌کننده جدید، PCV1 در طول آزمایش با نشت روبه‌رو شد.
این گروه پژوهشی توانستند مشکل PCV1 را خیلی سریع برطرف کنند زیرا PCV1 در یک بخش قابل دسترس از فضاپیما قرار داشت اما PCV2 دو بار بررسی نشد زیرا در طول آزمایش شکست نخورده بود و تا حدی به این دلیل که در عمق فرودگر قرار داشت.
«شراد باسکاران»(Sharad Bhaskaran) مدیر ماموریت پرگرین در مصاحبه با خبرنگاران گفت: برای انجام دادن تعمیرات یا جایگزینی آن، به کار گسترده روی فرودگر برای خارج کردن عناصر کلیدی بزرگ نیاز بود که می‌توانست آزمایشی را که اخیرا انجام داده بودیم، باطل کند. این نوع آزمایش‌ها بسیار زمان‌بر و پرهزینه هستند. این امر به همراه احتمال خطر آسیب رساندن به فرودگر در صورت جداسازی و مونتاژ مجدد، ما را به این نتیجه رساند که بهتر است به مرحله بعدی برنامه برویم و PCV2 را جایگزین نکنیم و به پرواز ادامه دهیم.
انتهای پیام