بلاگ

دانشمندانی که از تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) استفاده می‌کنند، ابرهای خیره کننده و تضادهای شدید گرمایی را در یک نپتون فوق داغ نادر به نام LTT ۹۷۷۹ b کشف کرده‌اند. این کشف درک ما را از جو سیارات فراخورشیدی و چگونگی تحمل تابش شدید ستاره‌ای تغییر می‌دهد.

به گزارش ایسنا، گروهی از محققان بین‌المللی، از جمله دکتر جیک تیلور (Jake Taylor) از دپارتمان فیزیک دانشگاه آکسفورد، از تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) برای مطالعه جو سیاره فراخورشیدی LTT ۹۷۷۹ b که یک نوع نادر از سیارات فراخورشیدی موسوم به نپتون فوق داغ است، استفاده کرده‌اند.

به نقل از اس‌تی‌دی، این مطالعه سرنخ‌های جدیدی در مورد آب و هوای شدید و ویژگی‌های جوی LTT ۹۷۷۹ b که در منطقه‌ای به نام «صحرای نپتون داغ» قرار دارد، فراهم می‌کند. در حالی که غول‌های گازی بزرگ، به نام مشتری داغ، معمولا در نزدیکی ستاره‌هایشان در حال چرخش هستند، نپتون‌های بسیار داغ مانند LTT ۹۷۷۹ b بسیار نادرتر هستند.

لوئی فیلیپ کولومب (Louis-Philippe Coulombe)، دانشجوی فارغ‌التحصیل از مؤسسه تروتیر دانشگاه مونترال برای تحقیقات سیارات فراخورشیدی (IREx) که رهبری این مطالعه را..

اولین تصاویر از ناپایداری پلاسما در تحقیقات همجوشی ثبت شده است. دانشمندان با استفاده از سایه‌نگاری می‌توانند ناپایداری رشته‌ها را با تجسم تغییرات چگالی در پلاسما اندازه‌گیری کنند.

به گزارش ایسنا، برای اولین بار، دانشمندان از یک ناپایداری پلاسما نادر عکس‌برداری کردند که پرتوهای الکترونی پرانرژی را که به رشته‌های اسپاگتی‌مانند شکل می‌دهند، ثبت کردند.

به نقل از فیز، این پیشرفت که توسط محققان کالج امپریال لندن به دست آمد، بینش‌های مهمی را درباره پدیده‌ای ارائه می‌دهد که بر شتاب دهنده‌های ذرات مبتنی بر پلاسما و تحقیقات انرژی همجوشی تأثیر می‌گذارد.

محققان از یک لیزر فروسرخ با شدت بالا برای تولید و سپس تصویربرداری از یک ناپایداری «جریان ویبل‌مانند» (Weibel-like current) استفاده کردند.

پلاسما مخلوطی فوق‌گرم از ذرات باردار است که می‌تواند زمانی که جریان ذرات تغییر می‌کند، ناپایداری‌هایی را تجربه کند که باعث می‌شود برخی از ذرات با هم به رشته‌های نازک تبدیل شوند. این رشته‌ها میدان‌های مغناطیسی تولید می‌کنند که موجب بی‌ثباتی بیشتر پلاسما می‌شود، فرآیندی که می‌تواند کاربردهایی مانند تحریک همجو..

کهکشان مجاور کهکشان راه شیری، ابر ماژلانی بزرگ (LMC)، ممکن است یک هیولا را در خود پنهان کرده باشد. این کهکشان کوتوله، ممکن است سیاهچاله بسیار پرجرمی را در دل خود جای داده باشد.

به گزارش ایسنا، شواهدی از این سیاهچاله کیهانی پنهان زمانی کشف شد که گروهی از محققان ۲۱ ستاره با سرعت زیاد را بررسی کردند که با چنان سرعتی حرکت می‌کردند که به نظر می‌رسید به زودی از کهکشان ما جدا می‌شوند.

به نقل از اسپیس، محققان با ردیابی مسیر این ستارگان با استفاده از ماهواره ردیابی ستاره گایا آژانس فضایی اروپا، دریافتند که حدود نیمی از آنها توسط سیاهچاله بسیار پرجرم کهکشان راه شیری، موسوم به کمان‌ای* به این شتاب رسیده‌اند.

محققان بر این باورند که نیمی دیگر احتمالا پس از برخورد گرانشی با یک سیاهچاله‌ی عظیم در قلب ابر ماژلانی بزرگ به حومه کهکشان راه شیری گریخته‌اند.

جسی هان (Jesse Han)، رهبر گروه از مرکز اخترفیزیک، می‌گوید: از نظر کیهانی تعجب‌آور است که متوجه شویم سیاهچاله‌ای بزرگ دیگر در نزدیکی خود داریم. سیاهچاله‌ها آنقدر مخفی هستند که این سیاهچاله در تمام این مدت عملا زیر چشم ما پنهان شده بوده است.

ستاره..

محققان دانشگاه نورث وسترن راهی برای درمان بیماری آلزایمر به‌طور مؤثرتر در آینده با استفاده از سلول‌های ایمنی خود مغز شناسایی کرده‌اند.

به گزارش ایسنا، دانشمندان دانشگاه اوانستون در ایلینویز از یک روش جدید به نام رونویسی فضایی افراد مبتلا به بیماری آلزایمر استفاده کردند.

به نقل از نیواطلس، بیماری آلزایمر تا حدودی به دلیل تشکیل توده‌های پروتئین آمیلوئید بتا در خارج از نورون‌ها به صورت پلاک ایجاد می‌شود که می‌تواند منجر به عملکرد نادرست پروتئین‌های تاو شود. این عوامل و سایر عوامل مانع از فعالیت طبیعی مغز می‌شوند.

محققان با استفاده از یک روش جدید برای تجزیه و تحلیل بافت مغز افراد متوفی مبتلا به آلزایمر که واکسن آمیلوئید-بتا دریافت کرده بودند و مقایسه آن با نمونه‌های بافتی از کسانی که واکسن دریافت نکرده بودند، دریافتند که سلول‌های ایمنی مغز، پلاک‌ها را پاک می‌کنند و متعاقبا برای بازگرداندن محیط سالمی که مغز می‌تواند در آن بهبود یابد، کار می‌کنند.

دیوید گیت (David Gate)، نویسنده مقاله‌ای که در Nature Medicine منتشر شده است، توضیح داد که این مکانیسم جدید، نقش سلول‌های ایمنی در کمک به بهب..

عکس روز ناسا، یک کهکشان مارپیچی را به نمایش می‌گذارد که ستاره‌زایی، آن را به یک هدف محبوب برای ستاره‌شناسان تبدیل کرده است.

به گزارش ایسنا، کهکشان «مسیه ۹۴»(Messier 94) در فاصله ۱۵ میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی شمالی «تازی‌ها»(Canes Venatici) قرار دارد.

به نقل از ناسا، وسعت این کهکشان مارپیچی که یک هدف محبوب برای ستاره‌شناسان زمینی به شمار می‌رود، در حدود ۳۰ هزار سال نوری است و بازوهای مارپیچی در حاشیه قرص پهن آن می‌چرخند اما میدان دید «تلسکوپ فضایی هابل» حدود ۷۰۰۰ سال نوری یا بیشتر از ناحیه مرکزی کهکشان را در بر می‌گیرد.

این نمای نزدیک، هسته فشرده و درخشان و خطوط غبار داخلی برجسته کهکشان را بررسی می‌کند که توسط حلقه‌ متمایل به آبی متشکل از ستاره‌های جوان و پرجرم احاطه شده است. به نظر می‌رسد که ستاره‌های پرجرم حاضر در حلقه کمتر از ۱۰ میلیون سال داشته باشند و این نشان می‌دهد که کهکشان یک دوره از شکل‌گیری سریع ستاره‌ها را تجربه کرده است.

در نتیجه، اگرچه هسته کوچک و درخشان در کهکشان‌های فعال موسوم به «سیفرت»(Seyfert) رایج است اما مسیه ۹۴ به عنوان یک «کهکشان ستاره‌فشان»(Starbur..